maart 2020
Sta jij op de goede plek?
Tijdens familieopstellingen kom ik heel vaak “gaten” in de kinderrij tegen. Gaten die vallen doordat er een kindje mist. Bijvoorbeeld door een miskraam of abortus, een stilgeboorte of een kindje dat heel kort heeft geleefd en waar vervolgens nauwelijks meer over gesproken werd.
Ze werden verzwegen, niet gezien, niet erkent in hun korte bestaan.
Wat is jouw plek.
Wanneer jij na een zo’n gebeurtenis geboren wordt kom je op een verkeerde plek in de rij te staan. Je wordt bijvoorbeeld als tweede kind gezien terwijl je in feite de derde in de rij bent.
Je staat dus niet op jouw eigen plek, wat maakt dat je in het dagelijks leven ook moeite kunt hebben met het innemen van je eigen ruimte, niet goed weet wat je wilt of wie je bent.
Helende opstelling.
Wanneer in de opstelling het vergeten kind er symbolisch bij gezet wordt, zodat iedereen op de juiste plek in de kinderrij komt te staan, voelt het anders dan ervoor. Compleet, kloppend, is een vaak genoemd gevoel. Op de juiste plek voel je je krachtig. Ik zie het ook terug in de lichaamshouding. Ineens is die veranderd: rechtop, stevig op de benen, blik vooruit en vaak een zucht van verlichting.
Balans in de familieziel.
Pas wanneer alle kinderen mee tellen is er balans in de familieziel en kan iedereen zijn eigen plek innemen. In de opstelling en in het leven.
Hierdoor wordt het eenvoudiger te voelen wat voor jou wel of niet goed is. Wordt kiezen en het stellen van grenzen makkelijker.
november 2018
We zijn een Sterrenteam
Rond mijn vijfentwintigste zei iemand tegen mij: “Volgens mij ben je er één van een tweeling.” Destijds nam ik het voor kennisgeving aan, ik kon niet zoveel met die uitspraak. Maar toen ik in verwachting was van mijn zoon en er steeds een meisje om me heen hing (in gevoel en in mijn dromen) dacht ik er weer aan terug. Stel dat mijn zoon ook niet alleen hierheen is gekomen? Wat doet dat met je?
Boek: Drama in de moederschoot
Na lang zoeken naar informatie, vond ik een stukje bij een opleiding voor familieopstellingen en later in het boek “Drama in de moederschoot” van A. en B. Austermann. Ik begon te snappen en te herkennen wat er gezegd werd. De kenmerken pasten voor een groot deel; het niet kunnen innemen van mijn eigen plek, mezelf onzichtbaar maken, jongensachtig zijn, op zoek naar zielsverbinding in relaties (wat maar niet lukte). Alleen heb ik me nooit echt gevoeld, ook als ik alleen was voelde ik de aanwezigheid van meer. Uit ervaring met cliënten weet ik dat alleen voelen wel vaak een thema is bij alleen geboren tweelinghelften.
NEI helpt
In mijn praktijk kwam er regelmatig via een NEI-sessie naar boven dat er in het eerste trimester van de zwangerschap emoties als onmacht, verdriet en schuldgevoelens lagen opgeslagen bij een client. Ik leerde dat dit kan duiden op een in aanleg zijnde tweelingzwangerschap waarvan er slechts één kindje geboren werd: destijds “lost twin” genaamd maar nu steeds vaker aangeduid met alleengeboren tweeling/meerling,
Nieuwe vorm van Opstellingen
Om niet, zoals bij mij, dit alleen te horen maar ook echt te kunnen voelen of dit zo is, creëerde ik een opstellingsvorm waarbij de tijd in de baarmoeder opnieuw wordt ervaren. Daarin komt de client erachter hoe het voelde om samen met de ander te zijn en ook wat het effect was bij het verdwijnen van de twee- of meerlinghelft(en). De beginsituatie wordt vaak omschreven als compleet of kloppend. In het deel na het vertrek van de ander komen de gevoelens van onmacht, verdriet, schuld, alleen voelen en ook boosheid naar boven.
Afscheidsritueel
Door in de veilige baarmoeder een mooi afscheids- en dankritueel te creëren wordt het mogelijk om de pijnlijke band, waardoor je als overlevende maar half op de aarde staat, door te nemen en een nieuwe, voedende band op te bouwen. Een energetische, liefdevolle band waarin ik zelf vaak vraag om een steuntje in de rug bij het werk wat ik doe.
Naar het Tussenstation
Hoe mooi was het toen ik van Joyce Beckkers van SoulMatchMaker hoorde dat je het nog veel verder kunt doorvoeren en zelfs met je tweelinghelft kunt samenwerken aan een gedeelde missie. Jij hier op aarde en hij/zij boven. In de reis naar het Tussenstation ontmoette ik mijn zus en broers op een prachtige plek waar ze voor de zielen van vergeten en verloren kinderen zorgen, kinderen uit een miskraam, abortus, doodgeboren of tweelinghelft.
Bevrijdend gevoel
Zieltjes waarvan de families waarbinnen ze zich aandienden hen mogen erkennen en hen de gerechtigde plaats mogen teruggeven. Ook al zijn ze fysiek niet op aarde, ze behouden wel hun energetische plek binnen het gezin. Kinderen die na de miskraam/abortus zijn geboren in het gezin, staan vaak niet op de juiste plek waardoor zij niet in hun eigen kracht kunnen komen. Deze kinderen kunnen door gedrag of emoties onbewust proberen het vergeten kind zichtbaar te maken. Bij een 1 op 1 opstelling binnen mijn praktijk zie ik hoe krachtig een familieopstelling dan werkt. De eigen plek wordt weer ingenomen. Wat een bevrijdend gevoel!
Luisterkind afstemming
Maar ook op afstand door middel van een Luisterkindafstemming kan deze heling plaatsvinden. Beide manieren helpen ook om emotionele en fysieke blokkades om te vormen bij ongewild kinderloosheid. Hierdoor kan een vrije landingsbaan ontstaan voor het zieltje dat naar je toe wil komen.
Blijven spelen
Op het Tussenstation zag ik dat de zieltjes waarvan de familie zich hen weer kon herinneren en erkennen, harder gingen stralen. Ze waren geheeld, erkend en klaar voor de volgende ronde. Waarbij mijn zus de zachte, liefdevolle is die zich over alle kinderen ontfermt. Mijn oudere broer als organisator zorgt dat alles goed verloopt en mijn kleinere broer me eraan herinnert om vooral ook te blijven spelen, genieten en plezier te maken. Dat doet hij ook heerlijk met de kinderzielen. Een van mijn vragen was aan mijn organiserende broer: Wil je me begeleiden bij wat ik een lastig stuk vind; helder verwoorden wat ik doe en waarbij ik volwassenen en kinderen kan begeleiden. Daar zijn we nu hard mee aan de slag!
Samen een sterrenteam
Het was een prachtige, verhelderende en ontroerende reis. Ik voel me nu nog meer met mijn zus en broers verbonden, vooral door onze gezamenlijke missie. Mijn rol hier op aarde is nog duidelijker geworden en dat ik nooit alleen was, klopte als een bus. Samen zijn we een sterrenteam.